Μητέρα,

επειδή είμαι η πρώτη σου σκέψη από τότε που γεννήθηκα,

επειδή είσαι η ασάλευτη πέτρα πάνω σ' αυτή τη γη που όλο αλλάζει και με μπερδεύει,

επειδή με προστάτευσες από τις επιθυμίες μου προτού με κλείσουν μέσα στα αόρατά τους τείχη,

επειδή ήσουν πάντα η φωνή της αλήθειας, καθαρότερη από τις φωνές της αγάπης, της δόξας και του χρήματος,

επειδή μου έμαθες το αληθινό νόημα και την αξία της συγχώρεσης,

επειδή μου έδωσες όση θέρμη χρειάζεται ένα παιδί για να επιβιώσει,

επειδή ποτέ δεν έβαλες όρους στην αγάπη που έδωσες και ποτέ δεν ζύγισες την αγάπη που πήρες,

επειδή μπορώ να καταλάβω τώρα που είμαι πατέρας, πόσο δυσκολότερο είναι να είσαι μητέρα,

επειδή η συμβουλή σου είναι πάντα ανιδιοτελής και προαιρετική,

επειδή σου χρωστάω όλα όσα είμαι και όλα όσα μπορώ να γίνω,

επειδή στο βλέμμα σου, πίσω από το θυμό, την απογοήτευση, τον πόνο, την απομόνωση, που κάποιες φορές σου προκάλεσα, πάντα διέκρινα ολοκάθαρα την αγάπη,

επειδή για μένα είσαι ό,τι κοντινότερο στο Θεό, εσύ που με έπλασες,

επειδή ποτέ δεν με έκρινες αλλά πάντα ήθελες να σε κρίνω,

επειδή έγινα η μοναδική σου ελπίδα στον κόσμο,

επειδή είμαι το λουλούδι σου,

...για όλα αυτά σ' ευχαριστώ και σ' αγαπώ!