Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Πορτοκαλοδρομίες

Τα πορτοκάλια είναι στρογγυλά, έχουν χρώμα πορτοκαλί, μυρίζουν όμορφα και αν είναι αρκετά, μπορούν να γίνουν παιχνίδι!

Τοποθετούμε στη σειρά τόσα καλάθια όσα είναι οι παίκτες. Μέσα στα καλάθια βάζουμε από 10 πορτοκάλια. Στην απέναντι πλευρά, γύρω στα 15 μέτρα, τοποθετούμε αντίστοιχο αριθμό άδειων καλαθιών. Όταν δοθεί το σύνθημα της εκκίνησης, ο κάθε παίκτης πρέπει να μεταφέρει ένα ένα τα πορτοκάλια του στο άδειο καλάθι του. Κερδίζει όποιος καταφέρει να ολοκληρώσει πρώτος τη μεταφορά όλων των πορτοκαλιών.

Στο τέλος του παιχνιδιού, η μαμά μπορεί να φτιάξει μια ωραία δροσιστική πορτοκαλάδα για να την πιούν όλα τα παιδάκια!

Αν θέλετε μπορείτε αντί για πορτοκάλια να χρησιμοποιήσετε όποιο άλλο φρούτο σας αρέσει, αρκεί να έχετε μπόλικα.

Πατατοδρομίες

Το ξέρατε ότι οι πατάτες μπορούν να είναι διασκεδαστικές εκτός από νόστιμες;

Παίρνουμε τη σακούλα με τις πατάτες της μαμάς και τις αραδιάζουμε στη σειρά, σε μια απόσταση 15-20 μέτρων. Όσα παιδάκια παίζουν, τόσες αράδες με πατάτες φτιάχνουμε. Σε κάθε αράδα βάζουμε από 7-8 πατάτες. Έπειτα οι παίκτες στέκονται σε μια ευθεία. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να φτάσει ο κάθε παίκτης στο τέρμα, αλλά στη διαδρομή να μαζεύει τις πατάτες του! Επειδή δεν επιτρέπονται οι σακούλες, οι παίκτες μπορούν να μαζεύουν τις πατάτες στην αγκαλιά τους ή μέσα στη μπλούζα τους ή με όποιο τρόπο μπορούν!

Τσουβαλοδρομίες

Τα παιδιά γελούν πολύ και διασκεδάζουν με τις τσουβαλοδρομίες (ή σακοδρομίες), διότι δημιουργούνται αστείες καταστάσεις!

Οι παίκτες μπαίνουν μέσα σε σάκους (τσουβάλια ή μαύρες μεγάλες σακούλες) που τους δένουν με ένα κορδόνι ή σπάγγο γύρω από τη μέση τους. Όταν δοθεί το σύνθημα κάνουν ό,τι μπορούν (τρέχουν, πηδούν, περπατούν στα τέσσερα, βαδίζουν σαν πιγκουίνοι) για να φτάσουν ως το τέρμα. Νικητής αναδεικνύεται όποιος τερματίσει πρώτος.

Αβγοδρομίες

Οι αβγοδρομίες είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που μπορούμε να παίζουμε στην ύπαιθρο όταν ο καιρός είναι καλός. Και ποιά είναι η καταλληλότερη εποχή για να παίζουμε αυτό το παιχνίδι; Μα φυσικά το Πάσχα! Διότι οι αβγοδρομίες είναι ένα κατεξοχήν πασχαλινό παιχνίδι!

Οι παίκτες στέκονται σε μια ευθεία γραμμή (αφετηρία). Κρατούν στο χέρι τους ένα κουτάλι και μέσα σ' αυτό τοποθετούν ένα αβγό (βρασμένο, άβραστο ή ακόμα και ξύλινο). Νικητής είναι αυτός που θα τρέξει ως το τέρμα πρώτος χωρίς να του πέσει το αβγό από το κουτάλι!
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Γλωσσοδέτες 2

Ανεβαίνω, κατεβαίνω, μπαινοβγαινω κι ανεβομπαινοβγαινοκατεβαίνω.

Βρίσκω πόρτες κλειδωτές, κλειδωμένες και κλειδαροαμπαρωμένες.

Της καρέκλας το ποδάρι ξεκαρεκλοποδαρώθηκε και την πήγαν στον ξεκαρεκλοποδαροτή να την ξεκαρεκλοποδαρώσει.

Μια κάπα, μια κούπα, μια καπακούπα.

Σκεπαρνομολυβδο κοντυλοφοροπελεκιτής.

Κοράλλι πετροκόραλλο και πετροκοραλλάκι.

Το κρεμμύδι στην κοπριά πώς κρεμμυδοπρόκοψε!

Είχαμε μια συκιά ορτή,και βερικοκυκλωτή,κι έκανε σύκα ορτά,και βερικοκυκλωτά,
και πάει ο σκύλο ο ορτός,ο βερικοκυκλωτός,να φάει τα σύκα τα ορτά,τα βερικοκυκλωτά.
Πάω να βρω μια βέργα ορτή,και βερικοκυκλωτή,να δείρω το σκύλο τον ορτό,το βερικοκυκλωτό,μη φάει τα σύκα τα ορτά,τα βερικοκυκλωτά.

Σκουληκομερμηγκότρυπα με τα σκουληκομερμηγκόπουλά σου, βάλε τις μπάρες, τις αμπάρες, τις κλειδαροαμπαραμπάρες,
γιατί έρχεται ο κότσυφας, ο μότσυφας, με τα κοτσυφομοτσυφοπαιδόπουλά του να σου φάει τα σκουλήκια, τα μερμήγκια, τα σκουληκομερμηγκοπαιδόπουλά σου.

Οι σπανοί Ισπανοί, εις πανί ισπανικό, εις πανικό ισπανικό εζωγράφουν.

Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε κι έντεκα κι εφτά κι οχτώ και δεκαοχτώ και πέντε κι έξι και μισό κι ένα και δύο κι ενάμισι και πε μου πόσα κάνουσι.

Της καρακάξας η φωλιά, τσάκνα καρακαξότσακνα.

Σ' άσπρη πέτρα πάτησα, σε μαύρη εγονάτισα κι ήπια τρία κουτρουλοκούμαρα νερό, κρύο, ρίγηλο νερό, ρίγηλο, κρύο νερό, κρύο, ρίγηλο νερό.

Της αλεπούς ο νούρλαρος πως δεν εξεκαυκαλοξεκουμποθηλυκαθρώθη;
Τουτη η στράτα κι΄ άλλη μία, όλο μουλαραχναριά.
Της αλεπούς η ουρά εφτά φορές εξεθηκαροκουμπομανικοθηλυκώθηκε.

Εβγήκα στην πήλινη, τη δήλινη, την πιρνολινοκούκουδη,
να μαζέψω τα πήλινα, τα δήλινα, τα πιρνολινοκούκουδα.
Κι ήρθε ο λύκος, ο πήλινος, ο δήλινος, ο πιρνολινοκούκουδος
να μου φάει την όρνιθα την πήλινη, τη δήλινη, την πιρνολινοκούκουδη,
που κάνει τα αυγά τα πήλινα, τα δήλινα, τα πιρνολινοκούκουδα.

Το δαχτυλίδι

Πούντο πούντο το δαχτυλίδι! Ένα από τα δημοφιλέστερα παιδικά παιχνίδια των παλαιότερων γενιών που κρατά ακόμα μέχρι σήμερα.

Παίζεται από πολλά παιδιά, τα οποία κάθονται σε έναν κύκλο και στη μέση του κύκλου στέκεται η μάνα. Τα παιδιά έχουν μπροστά τους ανοιχτές και ενωμένες τις παλάμες τους σαν χουφτίτσα. Η μάνα έχει μέσα στις κλειστές παλάμες της ένα δαχτυλίδι, που πρέπει να το ρίξει μέσα στη χούφτα κάποιου παιδιού χωρίς να γίνει αντιληπτή, καθώς περνάει από μπροστά τους και περνάει τις κλειστές ενωμένες παλάμες της μέσα από τις μισάνοιχτες χουφτίτσες των παιδιών. Η μάνα τραγουδάει:

"Πούντο πούντο το δαχτυλίδι
ψάξε ψάξε δεν θα το βρεις
δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις
το δαχτυλίδι που ζητείς,
δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις
το δαχτυλίδι που ζητείς!"

Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, η μάνα θα πρέπει να έχει αφήσει το δαχτυλίδι σε κάποιο από τα παιδιά, τα οποία θα πρέπει να βρουν ποιος τελικά το έχει.
Αυτός που έχει το δαχτυλίδι το κρύβει κάπου πάνω του με τη βοήθεια της μάνας. Ύστερα τα υπόλοιπα παιδιά προσπαθούν να μαντέψουν που το έκρυψε π.χ. στο παπούτσι του, στην τσέπη του παντελονιού, στο μανίκι του κτλ. Όποιος το βρει γίνεται μάνα και το παιχνίδι συνεχίζεται!
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας

Κάποτε ήταν ένας τζίτζικας κι ένας μέρμηγκας. Ο τζίτζικας είχε φτιάξει τη φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου, ενώ ο μέρμηγκας στις ρίζες του. Ήταν καλοκαίρι και όταν ανέτειλε ο ήλιος, ο μέρμηγκας ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από τη φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη του και τον μετέφερε στη φωλιά του όπου τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι που έπρεπε να τους κομματιάσει πριν τους μεταφέρει κι αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο για τον μέρμηγκα που εργαζόταν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. 

Από την άλλη μεριά ο τζίτζικας ξυπνούσε αφού είχε σχεδόν μεσημεριάσει. Έβγαινε από τη φωλιά του και, αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα. Εκτός από το να τρώει και να τραγουδάει δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα. 

Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε τη θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα των δέντρων ένα ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στη γη. Ο μέρμηγκας έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα. Ο τζίτζικας μάταια έψαχνε κάτι να φάει αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Μην αντέχοντας άλλο από την πείνα, πήγε στο γείτονά του τον μέρμηγκα και του είπε:

"Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ δώσε μου κάτι να φάω! Όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά. Πεινάω!". 
"Καλά όλο το καλοκαίρι τι έκανες;" ρώτησε ο μέρμηγκας. 
"Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές. Είχα πολύ κέφι και τραγουδούσα όλη μέρα". 
"Ε, αφού τραγουδούσες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις" είπε ο μέρμηγκας και ο τζίτζικας κατάλαβε τότε πόσο ανόητα είχε φερθεί, που δεν μάζευε κι αυτός τρόφιμα όσο ήταν ακόμα καιρός, μόνο περνούσε τις ώρες του διασκεδάζοντας. 

        
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου - 2 Απριλίου 2011

Στις 2 Απριλίου, ημέρα γέννησης του μεγάλου Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου. Με αυτή την αφορμή το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου οργανώνει εκδηλώσεις για τους μικρούς φίλους του κατά τις οποίες τα παιδιά μπορούν να μάθουν περισσότερα για το βιβλίο, να γνωρίσουν συγγραφείς και εικονογράφους, να παρακολουθήσουν θεατρικά και μουσικά δρώμενα, να συμμετάσχουν σε εκπαιδευτικά παιχνίδια και εικαστικά εργαστήρια.

Τη γιορτή καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People - ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με στόχο να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας.

Για τον εορτασμό στην Ελλάδα είναι υπεύθυνο το ελληνικό τμήμα της ΙΒΒΥ - ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, ο οποίος κάθε χρόνο αναλαμβάνει τη μετάφραση και την εκτύπωση του υλικού.

Η αφίσα περιέχει και το μήνυμα σε απόδοση από τα αγγλικά της Λότης Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου. Η αφίσα εκτυπώθηκε με την ευγενική χορηγία των Εκδόσεων Πατάκη



       
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Γδύσιμο και ντύσιμο

Αυτό το παιχνιδάκι μπορεί να αποτελέσει έναν έξυπνο τρόπο ώστε οι μανούλες να ντύνουν τα παιδάκια τους ευκολότερα και χωρίς αυτά να γκρινιάζουν! Είναι κατάλληλο για παιδιά προσχολικής ηλικίας (2-5 ετών). 

Ας πούμε ότι η μαμά θέλει να φορέσουν τα παιδιά τα παπούτσια τους. Αφού τους εξηγήσει το παιχνίδι, τα βάζει σε μια γραμμή δίπλα δίπλα και δίνει το σύνθημα της εκκίνησης. Τότε τα παιδιά πρέπει να τρέξουν, να πάνε εκεί που έχει ακουμπήσει η μαμά τα παπούτσια, να τα φορέσουν οσο γρηγορότερα μπορούν και να επιστρέψουν στη γραμμή. Νικητής είναι όποιο παιδάκι επιστρέψει πρώτο φορώντας τα παπούτσια του, όμως η καλή μανούλα θα πει "μπράβο" σε όλα τα παιδάκια!

Αντί για τα παπούτσια μπορούμε να ορίσουμε όποιο ρούχο θέλουμε να φορέσουν ή να βγάλουν τα παιδιά. Για παράδειγμα, αν είναι ώρα για ύπνο, είναι ένας καλός και ευχάριστος τρόπος ώστε τα παιδιά να γδυθούν γρήγορα και να φορέσουν τις πυτζάμες τους!


                 

Ο βάτραχος

Ο "βάτραχος" είναι ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι για παιδιά προσχολικής ηλικίας (2-5 ετών).

Τα παιδιά σχηματίζουν έναν κύκλο. Στο κέντρο κάθεται σταυροπόδι ένα παιδί παριστάνοντας τον βάτραχο (μπορεί να κοάζει, να φωνάζει "βρεκεκέξ κουάξ κουάξ" και να βγάζει τη γλώσσα του προσποιούμενο ότι έπιασε ένα έντομο). Τα υπόλοιπα παιδιά παριστάνουν τα "κουνουπάκια", που γυρίζουν βουίζοντας γύρω γύρω από το βάτραχο και τον ενοχλούν. Ο βάτραχος πρέπει χωρίς να σηκωθεί να απλώσει τα χέρια του για να πιάσει ένα από τα ενοχλητικά κουνουπάκια. Όποιο παιδί ακουμπήσει, παίρνει τη θέση του βατράχου και το παιχνίδι συνεχίζεται!



            
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Αμπάριζα

Ένα κλασσικό ομαδικό παιχνίδι "της γειτονιάς", αφού όταν μαζεύονται πάρα πολλά παιδιά είναι το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι που μπορούν να παίξουν!

Τα παιδιά χωρίζονται σε δυο ισάριθμες ομάδες και η κάθε ομάδα ορίζει την "αμπάριζά" της, δηλαδή το ορμητήριο από όπου ξεκινά, αντικριστά από την αμπάριζα της αντίπαλης ομάδας. Ταυτόχρονα, οι ομάδες ορίζουν και το χώρο της "φυλακής", του μέρους δηλαδή όπου υποχρεώνονται να περιμένουν όσοι έχουν "πιαστεί" μέχρι να απελευθερωθούν από κάποιο συμπαίκτη τους.

Συνήθως ο πιο θαρραλέος παίκτης από μια ομάδα ξεκινά πρώτος φωνάζοντας "παίρνω αμπάριζα και βγαίνω" και πηγαίνει προς την αντίπαλη ομάδα προκαλώντας τα μέλη της να τον κυνηγήσουν για να τον πιάσουν. Τότε κάποιος από την αντίπαλη ομάδα "παίρνει αμπάριζα" και τρέχει να τον πιάσει. Αν τον πιάσει, τον οδηγεί στη φυλακή της ομάδας του. Προσοχή! Ο τελευταίος που παίρνει αμπάριζα είναι αυτός που έχει το δικαίωμα του κυνηγού!

Παράδειγμα: Από την ομάδα Α ο Γιωργάκης παίρνει αμπάριζα και βγαίνει να προκαλέσει. Από την ομάδα Β ο Θανασάκης παίρνει αμπάριζα και βγαίνει να κυνηγήσει τον Γιωργάκη. Τότε ο Βαγγέλης της ομάδας Α παίρνει αμπάριζα για να κυνηγήσει τον Θανασάκη πριν αυτός πιάσει τον Γιωργάκη! Κάθε φορά λοιπόν ο τελευταίος που παίρνει αμπάριζα έχει δικαίωμα να κυνηγήσει όποιον αντίπαλο βρίσκεται στο πεδίο της μάχης.

Οι παίκτες που παίρνουν αμπάριζα και μπαίνουν στη μάχη, μπορούν να ξαναγυρίσουν στο ορμητήριό τους για να πάρουν πάλι αμπάριζα. Επίσης, όσο ένας παίκτης οδηγεί έναν αντίπαλο στη φυλακή, δεν μπορεί να "πιαστεί". Αν ένας παίκτης καταφέρει να πλησιάσει στη φυλακή όπου κρατούνται οι συμπαίκτες του, μπορεί να τους απελευθερώσει λέγοντας "φτου ξελεφτερία"!

Νικήτρια θεωρείται η ομάδα που θα πιάσει όλους τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας ή όταν ένας παίκτης καταφέρει να μπει, χωρίς να τον πιάσουν, στο ορμητήριο της αντίπαλης ομάδας.
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Καθαρά Δευτέρα

Η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί το τέλος των Αποκρεώ και την έναρξη της Σαρακοστής (δηλαδή της "Τεσσαρακοστής"). Είναι η μέρα που ξεκινά η νηστεία για 40 μέρες μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Αυτή η Δευτέρα ονομάστηκε "Καθαρή", διότι αρχίζουμε την προετοιμασία του σώματός μας για να υποδεχτούμε το Πάσχα καθαροί (δηλαδή χωρίς να κάνουμε καταχρήσεις και κραιπάλες).

Τ΄ ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα;
Πεθαίν΄ ο Κρέος, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος
σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια
Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια
και στον τρανό τον πλάτανο, να μάσουμε στεκούλια.
(Δημοτικός σατυρικός θρήνος Φθιώτιδας)

Το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας έχει βυζαντινές αλλά και αρχαιοελληνικές καταβολές. Οι Βυζαντινοί ονόμαζαν την μέρα αυτή Απόθεση-Απόδοση και τραγουδούσαν την αρχή της άνοιξης με βακχικούς ύμνους: «Ίδε το έαρ το καλόν πάλιν επανατέλλει, φέρον υγείαν και χαρά και την ευημερίαν». Μάλιστα την Καθαρά Δευτέρα, που είναι μια μέρα από τις πρώτες της άνοιξης, συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στην ύπαιθρο με τους φιλους και την οικογένειά μας, παίρνοντας μαζί μας νηστίσιμα φαγητά.

Λούπινα
Είναι τα λεγόμενα Κούλουμα: άζυμος άρτος (λαγάνες), ταραμοσαλάτα, θαλασσινά, ελιές, κρεμμύδια, χαλβάς, λούπινα (μανιάτικα όσπρια) και άλλα. Η ετυμολογία της λέξης Κούλουμα δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Στα λεξικά βρίσκει κανείς δύο κυρίαρχες απόψεις: Μια του Νικόλαου Πολίτη ότι προέρχεται από τα λατινικά και συγκεκριμένα από το κούμουλο (σωρός, αφθονία και τέλος λατ. cumulus), με αντιμετάθεση και μία άποψη που ισχυρίζεται ότι προέρχεται από το αρβανίτικο κόλουμ (καθαρός). Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή για τις κολόνες, τάχα από τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Φαίνεται πάντως να υπερισχύει η πρώτη εκδοχή, αφού η Καθαρά Δευτέρα είναι το τέλος της κρεατοφαγίας (αφθονίας, συνεκδοχικά κραιπάλης). 

Η γιορτή της Καθαράς Δευτέρας θεωρείται ο επίλογος των βακχικών εορτών της αποκριάς, οι οποίες ουσιαστικά αρχίζουν την Τσικνοπέμπτη και τελειώνουν την Καθαρά Δευτέρα. Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος την Καθαρά Δευτέρα καθαρίζουν ό,τι απόμεινε από τα μη νηστίσιμα φαγητά της αποκριάς, διότι και τέτοιου είδους λιχουδιές γεύονται μερικοί, αντί για λαγάνες, χαλβά, ελιές και πίκλες που προτιμούν οι πιο πολλοί σαν αποτοξίνωση από τα πλούσια φαγοπότια της αποκριάς. Σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως π.χ. στην Ήπειρο, οι νοικοκυρές καθαρίζουν τις κατσαρόλες και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη της αποκριάς με ζεστό σταχτόνερο μέχρι ν' αστράψουν και βάφουν άσπρα τα πεζοδρόμια. Αντίθετα άλλοι βάφουν μαύρα τα πρόσωπά τους με καπνιά ή μπογιά παπουτσιών, καθώς χορεύουν και μεθούν όλη την ημέρα σε υπαίθριες συγκεντρώσεις.

Στη Κωνσταντινούπολη γιορταζόταν έντονα από πλήθος κόσμου που συνέρρεε σε ένα από τους επτά λόφους της πόλης και συγκεκριμένα σ΄εκείνο του οικισμού των «Ταταούλων». Στα τούρκικα η γιορτή ονομάζεται «Μπακλά χουράν» από τη λέξη «μπακλά» που σημαίνει κουκιά.
Στην Αθήνα προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τα Κούλουμα γιορταζόταν στις πλαγιές του λόφου του Φιλοπάππου όπου οι Αθηναίοι «τρωγόπιναν» καθισμένοι στους βράχους από το μεσημέρι μέχρι τη δύση του Ήλιου. Οι περισσότεροι χόρευαν από τους ήχους πλανόδιων μουσικών, κατά παρέες, είτε δημοτικούς είτε λαϊκούς χορούς υπό τους ήχους «λατέρνας».
Το σούρουπο όλοι οι Ρουμελιώτες γαλατάδες της Αθήνας έστηναν λαμπρό χορό κυρίως τσάμικο γύρω από τους στύλους του Ολυμπίου Διός παρουσία των Βασιλέων και πλήθους κόσμου.

Σήμερα τα Κούλουμα γιορτάζονται σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας μαζί με το κύριο της ημέρας έθιμο του πετάγματος του «χαρταετού». Ειδικότερα στην Αθήνα με την ιστορική συνέχεια της παρουσίας του ανώτατου άρχοντα τονίζεται ιδιαίτερα η λαογραφική αξία του εθίμου αυτού.

Ο χαρταετός είναι μια ελαφριά χάρτινη κατασκευή με καλαμένιο σκελετό που πετά με τη βοήθεια του αέρα. Ο χαρταετός κρατιέται από την καλούμπα, ένα λεπτό λιναρένιο σχοινί.
Περίπου τον 4ο π.Χ. αιώνα, ο 'Ελληνας αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντος χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό. Παλαιότερη αναφορά θα μπορούσε να θεωρηθεί η απεικόνιση σε ελληνικό αγγείο της κλασικής περιόδου μιας κόρης που κρατά στα χέρια της λευκή σαΐτα δεμένη με νήμα την οποία ετοιμάζεται να πετάξει.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η χρήση του χαρτιού δεν ήταν ακόμη γνωστή, εικάζουμε ότι τα χρόνια εκείνα, τα όποια πειράματα ή παιχνίδια με χαρταετούς θα πρέπει να τα έκαναν με πανί, αντίστοιχο με αυτό που χρησιμοποιούσαν στα πλοία έως και τα μεσαιωνικά χρόνια. Πολύ αργότερα, ο Μάρκο Πόλο, γυρίζοντας από τα ταξίδια του, φέρνει το χαρταετό στη Μεσαιωνική Ευρώπη από την Κίνα. Στην Ελλάδα το πέταγμα του χαρταετού είναι μέρος των εθίμων της Καθαράς Δευτέρας. Ο σκελετός των χαρταετών κατασκευάζεται είτε από ελαφρύ ξύλο είτε από πλαστικό, ενώ το μέρος που φέρνει αντίσταση στον αέρα από πλαστικό φύλλο ή χαρτί.
Για επιτυχημένο πέταγμα πρέπει να είναι σωστά φτιαγμένα, ανάλογα με το μέγεθος του χαρταετού και ανάλογα με τον καιρό, τα ζύγια και το μέγεθος της ουράς.

Στην Μεσσηνία και την Αρκαδία υπάρχει επίσης το έθιμο του αερόστατου. Πρόκειται για μια χαρτοκατασκευή με σκελετό από σύρμα ή λεπτό καλάμι που παίρνει ώθηση για την άτακτη πτήση του από τον καπνό που παράγει ένα στουπί ποτισμένο με πετρέλαιο. Τα αερόστατα φθάνουν πολύ ψηλά πάνω από τα χίλια μέτρα, και αν τα παρασύρει ο αέρας μπορεί να φθάσουν σε πολύ απομακρυσμένες περιοχές. Μόλις όμως σβήσει το στουπί, το αερόστατο κρυώνει και πέφτει.





     

Βίρα τις άγκυρες!

Το Μικρό Καράβι είναι φορτωμένο με θησαυρούς από την Ελληνική προφορική παράδοση. Ταξιδέψτε μαζί του!

Thalatta Seaside Hotel

Club Agia Anna

Εθνικό Ωδείο Ν.Ψυχικού

Despina's Home Ideas

Κτήμα Πανταζή

Παιδική Βιβλιοθήκη

Παιδικό Μουσείο

Σπαθάρειο