Το λιοντάρι είχε γίνει βασιλιάς όλων των ζώων, διότι ήταν το πιο δυνατό από όλα. Όλα τα ζώα το τρέμανε μόνο που άκουγαν τον τρομερό βρυχηθμό του!

Όταν νύχτωνε, έβγαινε για κυνήγι κι αλίμονο στο ζώο που τύγχαινε μπροστά του. Κάθε βράδυ, έτρωγε όσο ήθελε και τα χαράματα πήγαινε στην πηγή να πιει νερό. Έπειτα κοιμόταν όλη μέρα, για να χωνέψει και να ξεκουραστεί.

Ξυπνούσε όταν άναβαν τα πρώτα αστέρια στον ουρανό, έβγαινε στην είσοδο της σπηλιάς του, βρυχιόταν δυνατά για να ειδοποιήσει τους υπηκόους του πως ήταν έτοιμος και έπειτα άρχιζε το κυνήγι.

Αυτό γινότανε χρόνια ολόκληρα!

Κάποτε όμως ένα ελάφι του ξέφυγε, γιατί μόλο που πήρε φόρα, το λιοντάρι δεν έκανε τόσο μακρύ πήδημα σαν άλλοτε, κι έπεσε πάνω στις πέτρες, αντί να πέσει πάνω στην πλάτη του ελαφιού όπως υπολόγιζε.

Το ίδιο έγινε και το επόμενο βράδυ και σε λίγες μέρες είδε ότι όχι μόνο τα ελάφια που είναι πολύ γρήγορα δεν μπορούσε να πιάσει, αλλά ούτε και κανένα άλλο ζώο.

Τότε το λιοντάρι κατάλαβε πως είχε αρχίσει να γερνάει και στεναχωρήθηκε πολύ. Δεν θα μπορούσε να κυνηγήσει και στο τέλος, θα καταντούσε αυτό που ήταν ο βασιλιάς των ζώων, να ψάχνει για να βρει κανένα ψοφίμι να χορτάσει την πείνα του. Εκείνη την ημέρα δεν έκλεισε μάτι από την στεναχώρια του κι όταν νύχτωσε δεν βγήκε για κυνήγι. Είχε αποφασίσει να ξεκουραστεί ένα βράδυ, μήπως έτσι ξαναβρεί δυνάμεις και κυνηγήσει καλύτερα.

Η ύαινα που κάθε νύχτα, έπαιρνε το λιοντάρι από πίσω και έτρωγε τα αποφάγια του, ανησύχησε που δεν τον άκουγε να βρυχάται κυνηγώντας. Και περισσότερο ανησύχησε που δεν βρήκε τίποτα να φάει κι αυτή εκείνο το βράδυ.

Το πρωί λοιπόν παρουσιάστηκε στην είσοδο της σπηλιάς και ρώτησε ταπεινά: