Ήταν κάποτε ένας κάβουρας σε μια ακρογιαλιά. Εκεί μαζί του ζούσαν πολλά καβούρια ανάμεσα στους βράχους και στα φύκια.

Τα καβούρια ό,τι κι αν έκαναν το έκαναν μαζί. Έβγαιναν για λίγο στην αμμουδιά ως εκεί που έφτανε το κύμα και έπειτα ξαναγυρνούσαν στις φωλιές τους. Πότε τα σκέπαζε και πότε τα ξεσκέπαζε η θάλασσα. Όλα μαζί τα καβούρια, έτρωγαν, έπαιζαν, κοιμόντουσαν. Κι εκεί στις πιο βαθιές σπηλίτσες ή κάτω από βραχάκια κρύβονταν όταν ένιωθαν κάποια απειλή. Κι έτσι κυλούσε η ζωή τους.

Αλλά αυτός ο κάβουρας είχε βαρεθεί να ζει όπως όλα τα άλλα καβούρια. Όταν ανέβαιναν στην ακρογιαλιά και έτρεχαν να ξαναπέσουν στο νερό, αυτός αργοπορούσε και καμιά φορά. Προχωρούσε λίγα μέτρα παραπάνω στην αμμουδιά διότι ήθελε να δει πως είναι ο κόσμος της στεριάς. Μάλιστα είχε βαρεθεί τόσο πολύ, που μια μέρα αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει στη θάλασσα!

Προχώρησε ως την αμμουδιά μέχρι που βρήκε ένα ποταμάκι που κυλούσε ανάμεσα στις πέτρες. Ανέβηκε στην κοίτη του ποταμού για να δει τι υπάρχει παραπέρα. Έτσι έφτασε σε ένα δάσος. Παραξενεύτηκε διότι ποτέ στη ζωή του δεν είχε δει κατάρτια καραβιών γεμάτα από τόσα φύκια (ήταν δέντρα βέβαια, αλλά έτσι τα έβλεπε ο κάβουρας)!

Καθώς προχωρούσε θαυμάζοντας αυτά που έβλεπε γύρω του, τον είδε μια πεινασμένη αλεπού. Τότε αυτή με μιάς πήδησε πάνω του για να τον φάει...

"Καλά να πάθω" είπε ο καημένος ο κάβουρας "Αφού ήμουν θαλασσινός, τι γύρευα στη στεριά;"