Μια μέρα σε ένα αγρόσπιτο, ένα παρδαλό κατσίκι που ατίθασο σκαρφάλωνε στους φράκτες και στη στέγη, βρέθηκε πάνω στην κεραμοσκεπή και μασουλούσε κάτι χόρτα που είχαν φυτρώσει ανάμεσα στα κεραμίδια. Ο αγρότης που κατοικούσε στο σπίτι έλειπε στα χωράφια και συχνά έφευγε για εβδομάδες ολόκληρες, έτσι το κατσίκι ήταν μοναχό κι ελεύθερο να κάνει ο,τι θέλει. Από ψηλά αγνάντευε τον κάμπο που απλωνόταν γεμάτος λουλούδια και το δάσος που ξεκινούσε από τα πόδια του βουνού κε έφτανε μέχρι πάνω την κορφή του.

Ξάφνου μέσα από το πυκνό δάσος βγήκε ένας λύκος, που από μακριά μυρίστηκε το κατσικάκι και βάλθηκε να το φάει. Το κατσικάκι τρόμαξε σαν είδε το λύκο να προσπαθεί να σκαρφαλώσει το μαντρότοιχο, όμως ηρέμησε όταν διαπίστωσε ότι ο λύκος ήταν γέρικος και δεν μπορούσε να τον ανέβει. Έτσι πήρε θάρρος το κατσίκι και άρχισε να κοροϊδεύει τον γερόλυκο και να τον περιπαίζει:

"Λύκε, λύκε κακομοίρη, μου φαίνεται πως ξέχασες τη μαγκούρα σου στο δάσος! Έτσι όπως πας δεν θα ανέβεις ποτέ στη σκεπή. Ούτε έναν τόσοδα μαντρότοιχο δεν μπορείς να ανέβεις τρομάρα σου, άντε να φας κάμια κότα καλύτερα, εμένα ούτε στα όνειρά σου δεν μπορείς να με φτάσεις!"

Ο λύκος στάθηκε στην άκρη λαχανιασμένος και απάντησε:

"Βρε ανόητο κατσίκι, ξέχασες ότι δεν μπορείς να μείνεις για πάντα πάνω στη στέγη. θα διψάσεις και θα κατέβεις. Θες σε μια ώρα, θες σε δυο και σε τρεις, θα κατέβεις και τότε δεν θα σε γλιτώσει κανείς. Κι αν εξαρχής δεν ήσουν εκεί πάνω, δεν θα τολμούσες να με κοροϊδέψεις!"

Έτσι ο λύκος ξάπλωσε σε έναν ίσκιο παραδίπλα ενώ το κατσίκι, σκαρφαλωμένο καθώς ήταν στη στέγη να το καίει ο ήλιος του μεσημεριού, είχε αρχίσει κιόλας να διψάει...